Get Adobe Flash player

Op 17 september 2010 zouden Rutger en Ingrid elkaar het ja woord geven, iets waar wij als Blue Knights Netherlands II graag bij aanwezig waren om hun met een escorte te begeleiden.
Rutger heeft onderstaand verhaal gemaakt om ons een indruk re geven van zijn mooiste dag.

De mooiste dag BK

Het is 06.30 uur en ik lig onrustig draaien.
De vorige avond had ik alles nog eens nagelopen en wist bijna zeker dat alles klopte en geregeld was. Maar toch was er die onrust.

Twee jaar geleden had ik aan Ingrid gevraagd of ze de rest van haar leven bij me wilde zijn. Hierop had ze met een volmondig “ja” geantwoord.
Aangezien we nog aan het verbouwen waren en er andere dingen speelden hebben we het een beetje voor ons uitgeschoven.
Tot het afgelopen voorjaar.
We hebben de agenda’s gepakt en een datum geprikt die ons goed uit zou komen.
Het weekend na appelpop en het weekend voor het sweetlakecitytreffen.
Dat was de meest voor de hand liggende datum.
Sparen en plannen maken. Maar ook het opknappen van het zijspan. Deze was prima geschikt voor een leuk zomers ritje of een gehandicapterun maar hier kon natuurlijk niet mee getrouwd worden.
Veel gesprekken, locatie bezoeken en dat soort dingen gingen vooraf en voor de dag daar was leek het wel een heel evenement te zijn geworden.
Een week voor de bruiloft, alles was in kannen en kruiken en de rust begon een beetje weder te keren. Tot onze verbazing ontdekken we dat op de dag van de bruiloft het centrum van Buren is afgesloten voor al het verkeer.
Paniek alom en direct gaan mijn broer en ik, we zijn allebei geboren en getogen in buren, rondbellen om te zien wie dit bedacht heeft en waar de toestemming vandaan komt.
Nadat wij persoonlijke toestemming hebben om met alle motoren het centrum van buren in te mogen is de rust weer terug, voor even.

Geheel in de traditie van het trouwen hebben we bedacht dat het wel zo mooi is als ik de nacht voor het trouwen niet thuis slaap.
Ik vind dit niet erg aangezien er vanaf 8 uur ’s ochtends 4 vrouwen om Ingrid lopen en ik daar ver uit de buurt wil blijven.
Ik ga de avond voor de bruiloft dan ook met het zijspan naar mijn broer, Martijn.
Hij heeft geen logeerkamer en ik ben dan ook veroordeeld tot het slapen in een kale zolderkamer in een slaapzak, op een veldbedje.
Was dit dan toch geen goed plan?
Wakker, waken en slapen lossen elkaar de hele nacht af. Elke keer word ik weer wakker omdat ik me bedank dat er iets is wat ik de volgende dag nog even moet regelen. Daarnaast ben ik bang om me te verslapen, ik heb nooit kunnen vertrouwen op de wekker van een mobile telefoon.
Rond 7 uur ga ik er maar uit, ga beneden en maak een kop thee.
Alles wat ik ‘s nachts bedacht had is weer weg en ik probeer dan ook maar niet om te bedenken wat het zoal was.

Nadat ik een beetje op gang ben komt mijn broer naar beneden en samen met mijn getuige gaan we op pad naar het weeshuis in Buren.
Daar zal de trouwerij plaatsvinden en aangezien ik niet van verassingen houd wil ik graag van te voren zien of er, bijvoorbeeld, een verhuiswagen voor de deur staat.
Dit valt, gelukkig, alles mee en na een kop koffie van de vrijwilligers van het weeshuis en wat kortte afspraken gaan we met een gerust gevoel terug naar het huis van Martijn.
Daar begint het ritueel van eten douchen en aankleden.
Aangezien ik de kracht bezit om binnen de kortste keren iets stuk of vies te krijgen stel ik het aantrekken van het trouwpak zo lang mogelijk uit.

Zo rond 10 uur sta ik in mijn pak en komen mijn tante en nicht langs. Mijn nicht heeft aangeboden om de bloemen te doen. Ze komen de bloemen op het zijspan maken en ik krijg het boeket voor Ingrid.
Mijn tante begroet me hartelijk en trekt daarna wat aan mijn jasje en doet mijn stropdas recht. Ik moet een lach onderdrukken maar vind het eigenlijk een heel erg mooi detail.
Na een gezamenlijk kopje koffie en wat bijpraten komen zo rond 12.00 uur ineens de mannen, en dame, van The Blue Knights aanrijden. Ik schrik hiervan op, dit had ik niet verwacht. Ze komen me ophalen om me naar Asch toe te brengen.
Er vallen nog wat regendruppels uit de lucht maar eensgezind blijven we bij het plan om met het zijspan te gaan. We praten een beetje en in mijn achterhoofd spookt nog even de optie voor een auto. Er staat, als back-up, een mini cooper klaar.
De druppels worden van het zijspan geveegd en de helm word opgezet.
Met een klein beetje tegenzin word het span wakker en begint hij lekker te lopen.
Tijd om te paard te gaan. Overleg met de heren is niet nodig, ze hebben al besproken wie waar rijdt en op welke afstand, heerlijk!
Gelaten rijdt ik achter ze aan naar Asch en onderweg kan ik zelfs nog een beetje om me heen kijken en ik voel me trots. Dit is mijn moment!
Als ik in Asch de straat in rijdt zie ik, tot mijn grote schik en verbazing, alleen maar motoren en motorrijders. Ongelofelijk wat een volk. Ik weet me geen houding meer te geven en kijk een beetje van ze weg. Als ik de tuin in loop dan is het daar leeg, het is een soort oase van rust. Ingrid staat onder de veranda op me te wachten, mijn god wat is ze mooi. Ik krijg er een brok van in mijn keel.
Gelukkig komt de fotograaf ons moment verstoren en ben ik direct weer terug op aarde.
Na een paar snelle foto’s gaan we richting het zijspan die op de oprit klaar staat.
Ingrid schikt ook van alle motoren die er staan en, zonder erbij na te denken, zeg ik tegen haar “mooi he, ze zijn allemaal voor ons gekomen”. De emoties en de waterlanders komen.
Voorzichtig help ik Ingrid in het zijspan en maken we ons klaar om naar het Weeshuis in buren te gaan. Een korte omweg in verband met een ongeluk kan het geluk niet onderdrukken en vergezeld door een kleine motregen rijden we met zijn allen rond 12.30 uur naar Buren. Eenmaal daar word eigenlijk pas duidelijk hoeveel rijders er zijn.
Allemaal komen ze langs rijden en het liefste wil je ze allemaal laten stoppen zodat je ze gedag kan zeggen.

Nadat alle motoren geparkeerd zijn en Ingrid en ik binnen even een glaasje water hebben gekregen nemen we plaats in het weeshuis. Hier huisvest al een aantal jaren het marechaussee museum en dit is, in mijn ogen, mede hierom de mooiste trouwlocatie van Nederland.
De bode heeft iedereen een plekje gegeven en ik zie een aantal gezichten die me blij maken. Buiten alle kennissen en vrienden zie ik ook sheilia zitten, ik ben blij dat ze het gehaald heeft.
De trouwambtenaar is in de aanloop naar de bruiloft langs geweest en die avond hebben we een erg leuk gesprek gehad over van alles en nogwat. Ze laat dit allemaal terugkomen. Verder is ze duidelijk onder de indruk van alle motorrijders die er zijn. Ruwe bolster blanke pit vind ze, en ze heeft gelijk.
De woorden die ze kiest zijn erg mooi en we worden meermaals geraakt door dingen die ze zegt. Na ons ja woord is het zover en is het officieel.
We zijn man en vrouw.

Hierna gaan wij weg om foto’s te maken en worden alle gasten uitgenodigd om iets te gaan drinken bij “de Swean” in Buren.
Na het maken van de foto’s, waar we net even te vaak de woorden “kijk eens spontaal” te horen kregen, is het tijd om ons weer bij de motorrijders te voegen.
Ingrid en ik rijden met het zijspan naar “de Swean” waar de motorrijders het hele centrum al hebben platgelegd. Er kan niemand meer in of uit. De heren, en dame, van de Blue Knights zijn alweer weg. Erg jammer maar er moest ook gewoon gewerkt worden.
Van daar gaan we naar de kerk in Asch alwaar een kerkelijke zegening zal volgen door mijn vader.
De teksten zijn in de tradities van het Hindoeïsme, het boeddhisme en het Christelijke geloof gevonden en leiden, afgewisseld met zelf uitgezochte muziek, tot het intieme moment van de  zegenbede.
Wat hier verbonden is zal de mens niet scheiden wordt hier niet alleen gezegd, het wordt vooral gevoeld.

Na de kerkdienst zijn we met wat familieleden en goede vrienden terug naar de swean gegaan voor een gezamenlijk diner.
Dit was nog even hard doorwerken.
Omdat we in asch nogal werden opgehouden door alle bekenden die even een kijkje kwamen nemen waren wij veel te laat in het restaurant. Hierdoor liet het eten ook langer op zich wachten en moesten Ingrid en ik na een half hoofdgerecht er weer snel vandoor om naar Cafe de steenkamp in Ingen te gaan zodat we daar zouden zijn als de eerste gasten zouden arriveren.
De motorrijders die ons op de dag begeleid hadden zich na de kerkdienst verzameld bij motorcamping “het dijkje” in eck en wiel. Voor hun was een kampeerplek of een kamer en vervoer door taxibusjes geregeld en zo hoefde niemand op een colaatje te zitten.
Vanaf 20.00 uur kwamen gasten in het cafe aan en voor we het zelf in de gaten hadden was het een stuk voller dan vooraf bedacht en is het een gezellig feest geworden.

Via deze weg wil ik de mensen van de Blue Knights ontzettend bedanken. Mede dank zij jullie kunnen wij terug kijken op een prachtige dag.

 

Blue Knights International
Blue Knights European